Misskilin afþreying

Ég hef stundum velt því fyrir mér af hverju sumar bókmenntir þykja "fínni" en aðrar. Að fólk sem les Shakespeare gamla sé þá dýpra og gáfaðra heldur en fólk sem les Ísfólkið. Þetta verður eins og hluti af sjálfsmyndinni.
Ekki það að að ég leyfi mér hiklaust, eins og flestir gera, að velja og hafna. Auðvitað gerir maður það. Og ég segi hiklaust að hin og þessi bókin sé allt of mikið rusl til að ég eyði tíma mínum í að lesa hana. En það er samt svo oft sem búið er að ákveða fyrirfram í samfélagsvitundinni hvað er flott að lesa og hvað ekki. Og yfirleitt eru það afþreyingarbókmenntirnar sem þykja lélegasti pappírinn.
Ég hef bæði lesið Shakespeare og Ísfólkið og ég mun ekki bera það saman sem eitthvað svipað (þó það væri nú eflaust hægt að finna ýmislegt sameiginlegt með þeim ef hausinn væri lagður í gott bleyti :) Ég elska bækur sem vekja hjá mér alveg nýja hugsun, snúa einhverri sýn hjá mér alveg á hvolf og ég hef svo sem hvorki upplifað það hjá Morgan Kane né Ísfólkinu. En stundum er ég líka bara að lesa til að hvíla hugann. Fara á gott flug um ástir, örlög og ævintýri. Og mér finnst bækur sem geta veitt mér það alveg jafn mikilvægar og hinar sem dýpka vitneskju mína um sjálfa mig og heiminn.
Sumum þykir voða fínt að lesa texta sem er svo torlesinn og ruglaður að hann skilst varla. Mér finnst slíkar "sögur" bara vera bull og alls ekki bera höfundi góð vitni. Hver er tilgangurinn með að skrifa sögu sem engin skilur? Ef höfundar hafa sögu að segja þá vil ég láta segja mér söguna og mér sé síðan sjálfri leyft að fara á flug út frá sögunni sem ég las. Mér sem lesanda er alveg sama hvort höfundur veit svo mikið um íslenskt mál að hann/hún getur troðið 300 orðum í sömu setningu og að sú setning innihaldi 3000 samhljóða. Eða að höfundur sé að brjóta blað í frásagnarhætti á einhvern hátt. Það má eflaust kalla þetta einhvers konar list, en í mínum huga er það ekki frásagnarlist. Ég tel að frásagnarlist felist einmitt í því að segja þannig frá að þú vekjir áhuga og að hægt sé að hverfa inn í söguna sjálfa án þess að vera endalaust með hugann við einhvern "stórkostlegan frumleika" höfundarins.
Ég upplifi þetta oft sem tilgerð og stæla í höfundum. Eins og einhverja tilraun til að vera svo "spes". Eða til að fela eigið hæfileikaleysi.
Ég man eftir bók sem kom út fyrir ekki svo löngu síðan og hafði einhvern titil sem ég nennti ekki að leggja á minnið. Nema hvað allar síðurnar í bókinni voru auðar og átti þetta að vera eitthvert tjáningarform hjá "höfundi". Það besta var að fólk keypti þetta sem eins konar list!!! Þetta er auðvitað bara fyndið og minnir óneitanlega á "Nýju fötin keisarans"
Semsagt þá ætla ég að halda áfram að lesa Milton og Shakespeare, Harry Potter eða bara góða Manga.

Jane Austen

Ég er lasin heima, með hausinn fullan af pensilíni, slappleika og almennri ringlun. Leiðindaflensa sem ég nenni alls ekki að gefa krafta mína í, en fæ litlu um það ráðið.
Ég er að rembast við að reyna lesa eitthvað á milli hóstakastanna og miðdegislúranna (sem geta sko verið ansi margir yfir einn dag þegar maður er með tóman graut í hausnum). Ég er enn að lesa "Hroki og Hleypidómar" eftir Jane Austen og hef gaman að henni þó ég sé nú að lesa hana í annað sinn. Mér þykir sérlega gaman að lesa hana með kynjagleraugun á nefinu og hef verið að hlæja upphátt að því hvernig konur birtast í þessari bók.
Flestar konurnar eru grunnhyggnar, bjargarlausar, ósjálfstæðar, hugmyndasnauðar, vægt til orða tekið hálf kjánalegar. Þær hafa ekki áhuga á neinu nema slúðri og framtíðarplönum um hjónaband þar sem karlpeningurinn er mældur eftir hvað hann hefur í tekjur á ári.
Nema aðalkvenhetjan, Elísabet Bennet, Lissý. Hún er greind, fjörug og frökk. Hún meira að segja hafnaði dansi við Mr. Darcy og það þó hann hefði 10.000 pund í árstekjur! Hún er semsagt femínisti síns tíma en þó alveg einstaklega stillt og prúð kona og hefur allt til að bera sem blíða og umhyggjusama eiginkonu þarf að príða. Í dag myndi auðvitað engum finnast Lissý frökk, en hún hefur svo sannarlega þótt það í sínum tíma (bókin var fyrst gefin út 1813 í London)
Þetta er samt mjög skemmtileg bók að lesa og líka gaman að máta þennan tíma, þegar konur voru bara til skrauts, rós í hnappagat eiginmannsins, við nútímann okkar. Þó að enn sé langt í land víða með jafnréttið, þá er þó gott að við konur þurfum ekki lengur að láta svona kjánlega eins og konurnar í heimi Jane Austen.
Ég held að ég muni það rétt að "Hroki og Hleypidómar" er fyrsta bókin sem Jane Austen gaf út undir sínu nafni. Áður notaði hún karlmannsnafn til að einhver fengist til að lesa bækurnar.